سه پرنده‌ی کوچک، در پایین تپه‌ی پر از برفی باهم صحبت می‌کردند. یکی از آن‌ها که اسمش تی‌پی بود گفت: «در بالای تپه یک آدم‌برفی خوشگل هست که کُلّی با من حرف زد.

توی یک جنگل بزرگ و سرسبز، روی یک درخت پر از شاخ و برگ، دوتا پرنده‌ی کوچولو لانه درست کرده بودند. یکی‌شان نر بود، یکی‌شان ماده. پرنده‌ی ماده روی تخم‌هایش خوابیده بود و پرنده‌ی نر برای او آب و غذا می‌آورد.

در روزگاران قدیم در کلبۀ کهنه‌ای کنار دریا ماهیگیر فقیری با همسر و سگش زندگی می‌کرد. او هرروز برای ماهیگیری به دریا می‌رفت؛ اما ماهی زیادی در تورش نمی‌افتاد و زندگی آن‌ها به‌سختی می‌گذشت...

یک روز غروب راوی، سنجابی را دید که با بچه‌اش روی شاخه درخت انبه نشسته بودند. آن دو سرگرم خوردن انبۀ رسیده‌ای بودند. راوی سنگی برداشت و به‌طرف مادر و بچه‌اش انداخت...

یکی بود یکی نبود. غیر از خدا هیچ‌کس نبود. یک آقا کلاغه و یک خانم کلاغه بودند که با بچه‌هایشان روی یک درخت کهن‌سالی زندگی می‌کردند.

یکی بود، یکی نبود. در روزگار گذشته قورباغه‌ای در چاهی زندگی می‌کرد؛ او در این چاه، زندگی خوب و راحتی داشت. چاهی بود خنک و عمیق که دورتادورش را سنگ‌های خزه‌پوش فراگرفته بودند و ...

دولفین کوچولو، دومین ماه عمر خود را پشت سر می‌گذاشت. او در این مدت کوتاه خیلی چیزها یاد گرفته بود. دولفین کوچولو، علاقه خاصی به مادرش داشت؛ اما از خاله‌اش کمی می‌ترسید.

شاید این سؤال برای همه ما پیش آمده باشد: «چرا قصه می‌خوانیم؟» چرا چیزی بخوانیم که واقعیت ندارد یا اگر دارد، زمان آن گذشته و به خاطره‌ها پیوسته است.

هر نفر پنج سنگ کوچک برداشته آن‌ها را بالا می‌اندازد و با پشت دست می‌گیرد. هر کس سنگ بیشتری روی دستش ماند شروع‌کننده بازی است.

ابتدا هفت عدد سنگ را روی‌هم می‌چینند، سپس شرکت‌کنندگان به دو گروه مساوی تقسیم شده و به‌قیدقرعه، گروه آغازکننده را مشخص می‌کنند.