روزی روزگاری، یک غول گُنده در یک سرزمین دوردست زندگی می‌کرد. او روی قله‌ی کوه مرتفع، یک غار بزرگ را خانه‌ی خودش کرده بود. او تخت خواب، میز و صندلی‌هایش را از تنه‌ی درخت درست کرده بود و وقتی می‌خواست آب بخورد، وان حمام را پر از آب می‌کرد و آن را با دو سه تا هورت سَر می‌کشید.

توی ویترین یک مغازه‌ی شیرینی فروشی، یک سرباز شکلاتی بود. او گوش‌های شکلاتی، ابروهای شکلاتی و سبیل‌های تابدار شکلاتی داشت که خیلی هم به آن‌ها می‌نازید. ولی بیشتر از همه، لباس براق آلومینیومی‌اش را دوست داشت.

روزی روزگاری، دختر کوچولویی بود که موهای بلند طلایی داشت. همه او را به اسم گیس طلا می‌شناختند. گیس طلا و مادرش با همدیگر در یک کلبه‌ی کوچک و دِنج در جنگل زندگی می‌کردند.

روزی روزگاری، دوره‌گردی بود که هرروز در جای همیشگی‌اش در میدان بازار می‌نشست و چَنگ می‌نواخت. چنگ او یک چنگ معمولی نبود؛ یک چنگ سحرآمیز بود.

یه یادداشت بی‌تعارف دیگه… رفته بودم بلاگفا… ببینم مردم هنوز دنبال وبلاگن یا نه! چندتا کانال خاطره پیدا کردم. از همینها که طرف میشینه هر روز و هر شب حرفهای دلشو می نویسه و خیلی هم پابند آداب و رسوم نوشتن نیست. از همین جریان‌های سیال ذهن، شبیه اولیسس و …

اوایل بهار بود. گل‌های نرگس زرد به خورشید خیره می‌شدند و از گرمای آن لذت می‌بردند. آن‌ها آرام‌آرام گلبرگ‌های طلایی خود را باز می‌کردند تا شیپورک‌های زردشان با وزش نسیم به رقص درآیند.

لوسیِ جن‌گیر، در یک خانه‌ی معمولی، در خیابانی معمولی و در یک شهر معمولی زندگی می‌کرد. پشت خانه‌ی لوسی یک حیاط معمولی، با گل‌های معمولی و یک راه معمولی بود؛ اما در آخر راه، در انتهای حیاط، یک درخت بود که اصلاً معمولی نبود!

روزی روزگاری، اردکی بود که شش تا تخم گذاشته بود. یک روز داخل لانه‌اش را نگاه کرد. با تعجب دید در کنار شش تخم کوچولوی خودش، یک تخم دیگر هم هست که خیلی بزرگ‌تر از بقیه است. اردک با خود گفت: «خیلی عجیبه!» و رفت و روی تخم‌ها خوابید.

خانم موشه، پارسال خیلی گرفتار بود. وقتی تابستان داشت تمام می‌شد، مجبور بود برای ذخیره‌ی غذای زمستانش فندق، بادام و توت خشک جمع کند. بعد، اواخر زمستان، خانه‌ی کوچکش را حسابی تمیز کرده بود؛

پینگو به بشقاب پر از غذای مقابلش خیره شده بود. او تازه مقداری شیرینی را مخفیانه خورده بود و احساس گرسنگی نمی‌کرد. مادرش با ناراحتی پرسید: «حالت خوب است، پینگو؟»