در يك ده كوچك ، پیرزنی زندگی می کرد. این پیرزن، يك حياط داشت قد يك غربیل که يك درخت داشت قد يك چوب کبریت. پیرزن، خوش قلب و مهربان بود، بچه ها خیلی دوستش داشتند.

در ابتدای زمستان، دو روز بیشتر به عید کریسمس باقی نمانده بود که برف تندی شروع به باریدن کرد تمام بعدازظهر و در طول شب، هزاران هزار، میلیون‌ها میلیون، بلکه میلیاردها میلیارد دانه‌ی بلوری برف، بی‌صدا بر زمین نشست.

توی یه جنگل سبز و خرم، عده‌ای از حیوانات زندگی می کردند. اونها خیلی با هم خوب بودند. در میان این حیوانات، یه شیر جوان بود که با تمام حیوانات جنگل فرق می‌کرد. اون برخلاف حیوانات وحشی و خشمگین جنگل، خیلی مهربان بود...

در حدود 1400 سال پیش، دنیا پر از فتنه و فساد و جنگ و خونریزی بود. امپراتوری‌های باستانی در راه زوال و انقراض بودند. تمدن‌های کهن براثر فساد و فاصله میان فقرا و ثروتمندان و ظلم و ستم زورمندان می رفتند متلاشی شوند.

یکی بود یکی نبود. غیر از خدا هیچ‌کس نبود. فصل کار بود و مورچه که از موجودات فعال و بسیار زحمت‌کشی‌یه، مشغول جمع‌آوری غذا برای زمستون بود...

یکی بود یکی نبود. غیر از خدا هیچکس نبود. توی دنیای قشنگ، زیر سقف آسمون آبی رنگ، پشت یک کوه کبود سربلند، توی یک جنگل سرسبز و قشنگ، یه ننه نقلی بود و دوتا پلنگ، یه خروس، یه خر، یه خرگوش زرنگ ...

یکی بود یکی نبود. غیر از خدا هیچکی نبود. یه روزی از روزها که هوا صاف بود و خورشید خانم نور طلایی رنگ خودشو روی درخت‌های بلند جنگل پاشیده بود و گل‌های جنگلی با رنگ‌های قشنگ خودشون به جنگل شکل تازه‌ای داده بودند، آقا خرگوشه کنار یه چشمه نشسته بود و داشت فکر می‌کرد...

یکی بود یکی نبود. زیر این طاق کبود، چشمه و دریا بود، جنگل و صحرا بود، مهتاب و ستاره بود، ابر پاره پاره بود و دهی بود قشنگ، کوچه هاش دراز و تنگ، خانه ها خشت و گلی، تپه ها به رنگ سبز مخملی، پیرهن رودخونه اش آبی بود...

آن روزها که هنوز آفریدگار زمین و زمان و به وجود آورنده آسمان‌ها و موجودات، خلقت «آدم» را شروع نکرده بود، «شیطان» فرشته‌ای بود از فرشتگان خدا، بنده و عبادت‌کننده او و فرمان‌بردار و پاک و مورد لطف پروردگار متعال.

داستان یک تربچه