ر

خانه‌ی کوچکی کنار یک جنگل بزرگ بود. توی این خانه، پیرزنی زندگی می‌کرد و توی این جنگل، گرگ پیری. یک‌شب، گرگ به خانه‌ی پیرزن آمد و درخواست شام کرد. پیرزن در را باز کرد و گرگ را به داخل خانه فراخواند و گفت: «بفرمایید تو!»

سال‌های سال پیش، توی یک دریای بزرگ، نهنگ خیلی‌خیلی بزرگی زندگی می‌کرد. دم نهنگ خیلی قوی بود، دندان‌هایش تیز بودند و دهانش به‌اندازه‌ی دروازه‌ی یک شهر باز می‌شد.

یکی بود یکی نبود. زیر گنبد کبود امیر جوانی زندگی می‌کرد که علاقه‌ی زیادی به شنیدن قصه داشت. برایش فرق نمی‌کرد قصه شاد باشد یا غمگین، خوب باشد یا بد؛ اما می‌گفت: «قصه باید طولانی باشد؛ هر چه طولانی‌تر، بهتر!»

روزی روزگاری توی یک کلبه‌ی چوبی، مادری با سه دخترش زندگی می‌کرد. مادر از صبح تا شب کار می‌کرد تا چرخ زندگی‌شان را بچرخاند و دخترهایش را بزرگ کند.

یکی بود، یکی نبود. توی یک ده کوچک، پیرزنی زندگی می‌کرد که نان می‌پخت؛ چه نان‌های خوشمزه‌ای! وقتی بوی نان‌های خاله پیرزن توی هوا می‌پیچید

سال‌ها قبل مرد خارکنی زندگی می‌کرد که یک خر پیر و لاغر داشت. خارکن روزها به صحرا می‌رفت و خارهایی را که در گوشه و کنار روئیده بود می‌کند و بر روی خر خود می‌گذاشت و به دهکده‌ای که در نزدیکی خانه‌اش بود می‌برد و می‌فروخت و از این راه پولی به دست می‌آورد.

تلفن رئیس مدرسه زنگ زد و رئیس گوشی را برداشت. صدایی از آن‌سوی سیم گفت: - الو ... با رئیس مدرسه کار داشتم.

یک روز مردی به حمام خانه‌اش رفت تا بدنش را بشوید. ولی وقتی وارد حمام شد ناگهان متوجه شد که لوله‌ی آب سوراخ شده و آب به‌شدت از داخل آن به خارج می‌ریزد.

هری کمک کردن به دیگران رو خیلی دوست داشت. برای همین مردم به اون می‌گفتن «هری خیرخواه». هری با قناری زردش تو یه خونه تو خیابون اصلی شهر (پلاکشون هم بذار فکر کنم) پلاک ده. بله، زندگی می‌کردن.