یکی بود یکی نبود. زیر گنبد کبود، میان یک دشت قشنگ، پر از گل‌های رنگارنگ، پر از پروانه‌های خال‌خالی، یک گوسالۀ کوچولو به اسم «گل‌باقالی» نشسته بود گریه می‌کرد. «گل‌باقالی» غمگین بود. چشم‌های قشنگش از اشک سنگین بود. می‌دانید چرا گریه می‌کرد؟

گاهی اوقات که [حسنی] افسانه‌های قدیمی را می‌خواند خودش را در فضای آن دوران حس می‌کرد و آرزو داشت که روزی اتفاقی بیفتد که انسان‌ها با خواندن افسانه‌ها وارد زمان خاص آن‌ها شوند و زندگی مردم گذشته‌های دور را از نزدیک حس کنند و مدتی با آن‌ها به سر ببرند. آیا چنین اتفاقی ممکن است؟

آی بچه‌های خوبم گوش کنید قصه‌ی ما بشنوید از حسنی این پسر گل‌آقا حسنیِ چاق‌وچله اینجا تو قصه‌ی ما این پسر شکمو داره خیلی ماجرا

حسنی یه روز دم غروب سر کوچه نشسته بود. اخمو بود و انگاری که از کسی دلخور شده بود.

یه روز غروب جمعه رفت حسنی تو کوچه گرسنه بود حسابی رفت بخره کلوچه دید بچه‌ها گرفتند یه گربه‌ی بی‌چاره گربه اسیر اونهاست راه فرار نداره

حسنیِ ما ماهی داره ماهی شو خیلی دوست داره یه ماهی کوچیک و ناز حسنی بهش می‌گفت: ناناز

حسنی از خواب بیدار شد روی دوچرخه‌اش سوار شد پاچه‌ی شلوار رو تا زد روی زین پرید و پا زد دور حیاط چرخ می‌زد تُرمز و تک‌چرخ می‌زد خاله جون هر چی صداش کرد حسنی فقط نگاش کرد

حسنی به‌جز ساندویچ سوسیس و کالباس و هله‌هوله به هیچ غذای دیگری لب نمی‌زد. هر وقت هم که مادرش غذاهایی مثل ماهی و میگو درست می‌کرد، حسنی می‌گفت: - «ماهی چیه؟ اَه و اَه و اَه، میگو چیه؟ پیف و پیف و پیف!»

باز یکی بود یکی نبود اون‌ور این چرخ کبود تو سرزمین قصه‌ها به‌جز خدا هیشکی نبود اما چرا، یادم نبود انگاری اونجا یکی بود تو یه ده سبز و قشنگ یه پسر شیطونی بود

نون و پنیر تازه دفتر قصه بازه شربت و شیر و بستنی اومد دوباره حسنی حسنی تو یه درمانگاه می‌کرد به دکتر نگاه این‌ور و اون ور می‌زد به هر مریض سر می‌زد