عمه‌‌زینب پرستار بود. او با سحر کوچولو و مامان و باباش زندگی می‌‌‌‌‌کرد. عمه‌‌‌‌زینب خیلی مهربان بود. او با بیماران مهربانی می‌‌‌کرد. عمه وقتی به خانه می‌‌آمد، حسابی خسته بود، اما همچنان نمازش را می‌‌خواند.

موش خاکستری رفت تا دست و صورتش رو بشوره که صدای وحشتناکی شنید. موش ترسید و فرار کرد. چون فکر می‌‌‌کرد یه گربه‌‌‌ی عصبانی به خونه‌‌‌‌‌ش حمله کرده!

برگ توت آرام‌‌‌آرام تکان می‌‌‌خورد و صدایی از کنارش شنیده می‌‌‌شد. راستی، صدای چی بود؟ شاید دو تا کرم بودن...

یک قورباغه‌ی کوچولو بود که خیلی خجالتی بود. از همه‌چیز و همه‌کس خجالت می‌کشید. وقتی هم که خجالت می‌کشید، رنگش قرمز می‌شد؛ و این چیزی بود که قورباغه‌ی کوچولوی قصه‌ی ما اصلاً دوست نداشت.

یک آقا کوچولو بود که یک ماشین کوچولو داشت. ماشین کوچولوی آقا کوچولو یک بوق کوچولو داشت. بوق کوچولو صدای بلندی داشت. صدایش این بود: «بیب، بوب... بیب، بوب...» آقا کوچولو، بوق کوچولوی ماشین کوچولویش را خیلی دوست داشت.

یک فلفل سبز دلمه‌ای بود که صدایش می‌کردند: «آقا فلفلی.» آقا فلفلی یک عیب بزرگ داشت. عیبش این بود که زبان تندوتیزی داشت. هر حرفی که از دهانش بیرون می‌آمد، دلِ دوست و غریبه را می‌سوزاند.

یک دانه برنج بود که وسط یک سینیِ گرد نشسته بود. به دوروبر نگاه می‌کرد و توی فکر بود. با خودش می‌گفت: «از این‌طرف بروم، عدس است. از آن‌طرف بروم، نخود است. بالا بروم، لوبیاست، پایین بروم، ماش است. اینجا هم که بمانم، جایم توی دیگ آش است.

دو تا موش بودند کوچولو و موچولو، فسقلی و قلقلی. مادرشان خیلی دوستشان داشت. هرروز صبح، صدایشان می‌زد و هرچه را که بلد بود یادشان می‌داد. به آن‌ها می‌گفت چه بکنند و چه نکنند تا موش‌های خوشبختی شوند.

یکی بود یکی نبود. یک غولچه بود که روزی یک دانه بادام می‌خورد و یک انگشتانه آب. یک روز آب و بادامش را نخورد. بادام را کاشت و با انگشتانه به آن آب داد. درخت بادامی سبز شد با سه شاخه‌ی پربادام.

پدر پونه به سفر رفته بود. از وقتی پدر پونه به سفر رفته بود، پونه اصلاً حرف نمی‌‌‌‌زد. او خیلی مهربان بود و به حیوانات جنگل کمک می‌‌‌کرد.