هوا که تاریک شد، برگشتم. وقتی در را باز کردم، دیدم زنی روبرویش نشسته است. هِلویی گفتم و سری تکان دادم.

درخت عجیبی است لیل. ساقه‌هاش همه به شکل ریشه، رشته‌رشته، در خاک فرو رفته‌اند و گاهی هم چند ریشه گره‌خورده مثل کنده‌ای یا تخته‌سنگی از تنه آن آویخته‌اند.

این خبر آخر مثل عکسی است که از آلبومی درش آورده باشم: نشسته، تکیه داده به دیوار، با کتی که روی دستش انداخته بود.