ساعت چهار و نیم بود. همه هم تا پنج مسلماً نمی‌رسیدند. میز آماده بود. فقط یخ کم داشت و ماست و خیاری، دربازکنی، چیزی. مقصودی اگر می‌رسید کمک می‌کرد.

هیچ به فکرش نبودم، کوچک که بودم. می‌دانستم هست. اما مهم نبود، چون مزاحم نبود. جورابم را که می‌کندم، فقط بایست پای چپم را کمی کج بکنم، مثل حالا

مامان می‌گه، می‌آد. می‌دونم که نمی‌آد. اگه ‌می‌اومد که مامان گریه نمی‌کرد.‌ می‌کرد؟ کاش ‌می‌دیدی. نه. کاش من هم نمی‌دیدم.