روزی روزگاری در سرزمین چین، کوهی بود به نام «کاکازان». در بالاترین نقطه این کوه، یک ستون سنگی به‌طرف آسمان بالا رفته بود. روی این ستون سنگی، تخم‌مرغ خیلی‌خیلی بزرگی قرار داشت...

یکی بود، یکی نبود. غیر از خدای مهربان هیچ‌کس نبود. در کنار جنگل بزرگی، هیزم‌شکن فقیری زندگی می‌کرد. هیزم‌شکن پسر کوچکی داشت.

روزی روزگاری در دهکده‌ای، مرد کشاورزی با خانواده‌اش زندگی می‌کرد. او سه دختر داشت. دخترها نجیب و مهربان بودند، اما دختر کوچک که بیوتی (زیبا) نام داشت، از دو خواهر دیگرش زرنگ‌تر و مهربان‌تر بود.