روزی بود، روزگاری بود. در زمان قدیم حاکم یکی از شهرها دختری داشت که خیلی زیبا بود و خواستگاران فراوان داشت. گاه‌گاه یکی از دوستان حاکم موضوعی را بهانه می‌کردند و رشته حرف را به عروسی و ازدواج می‌کشیدند و از کسی نام می‌بردند که جوان شایسته‌ای است و چنین است و چنان است...

روزی بود، روزگاری بود. یک مرد گدا بود که اسمش گدا علی بود و به گدایی عادت کرده بود و هیچ‌وقت تن به کار نمی‌داد. چرا گدایی می‌کرد؟ این هم خودش سؤالی است.

روزی بود و روزگاری بود. یک شب نصف شب جبرئیل که فرشتۀ پیغام‌رسان خداست، شنید که خداوند می‌گوید: «بلی ای بندۀ من» و به صدای دعا و عبادت یکی از بندگانش جواب می‌دهد.