روزی از روزها توی یک اتاق کوچک و یک خانه‌ی کوچک، یک جاروی کوچولو به فرش کوچولویی گفت: «من دیگر نمی‌توانم اتاق و خانه را تمیز کنم. از بس توی این خانه و این اتاق کار کردم، خسته شدم.»

پدربزرگ من یه مَرد مَرده رو شونه هاش ستاره‌های زرده می‌خنده و دنبال من می‌ذاره اما نفس کم میاره دوباره...

زمستان سال ۶۲ در حال گذشتن بود و شکوفه‌های درختان، مژده‌ی زندگی دوباره را می‌دادند. سوز و سرمای برف داشت جای خود را به نسیم باطراوت بهار می‌داد. در آن سال‌ها ما، در قرچک ورامین زندگی می‌کردیم که زمستانش سرد و بهارش زیبا بود.