در زمان‌های دور، مردی بود به نام اردلان. او هرسال به خانه‌ی دوستش می‌رفت و مقدار زیادی خرما برایش می‌برد. خانه‌ی دوست او در شهر دیگری بود. اردلان اسبی نداشت و همیشه پیاده آن راه را می‌رفت.

گوزن پیر جلوی دریاچه‌ای کنار کوه ایستاده بود. او تنها بود. بقیه‌ی گوزن‌ها در بالای کوه مشغول چرا بودند. علف‌های کم‌پشت و کوتاه را می‌خوردند. سردسته‌ی گوزن‌ها، یک گوزن جوان و قوی بود. او برای نگهبانی روی سنگ بزرگی ایستاده بود

یکی بود یکی نبود. اسبی بود به نام سُم طلا. او اسب مسابقه بود؛ ولی همیشه در مسابقه‌ها می‌باخت. برای همین هم صاحبش از دست او خیلی ناراحت بود. «یارمحمد» صاحب سُم طلا بود.