دوران اولیه‌ی تاریخ بشر، دوره‌ای بود که مردم یکدیگر را می‌خوردند. آن‌ها همدیگر را مانند حیوانات اهلی می‌دیدند و هر جا گیرشان می‌افتاد، سلاخی می‌کردند.

در بیشه‌ای دور، کلاغی روی درختی لانه داشت. او غمی بزرگ داشت که روزگارش را مانند رنگ پرهایش سیاه کرده بود. غمی که راه چاره‌ای برای آن پیدا نمی‌کرد.

قنبر و کریم در زیر آفتاب داغ، بیابان عرق‌ریزان به‌طرف شهر و خانه‌شان می‌رفتند. قنبر که چهره‌ای آفتاب‌سوخته و بدنی تنومند داشت، جلوتر و کریم پشت سرش هن‌هن‌کنان راه می‌رفت.