نام زن، اِستِر بود. خبرنگار جنگی، تازه از عراق برگشته بود که هرلحظه ممکن بود به آن حمله کنند. سی‌ساله، متأهل، بدون فرزند. مرد، ناشناس بود، تقریباً ۲۳ تا ۲۵ ساله، با پوست گندمی، چهره‌ی مغولی.

داستان ما از وسط اقیانوس شروع می‌شود، با باد و باران و رعدوبرق و موج‌های آن‌چنانی. طوفان خشمگین، توی سیاهی شب می‌خروشید. وسط آن‌همه جوش‌وخروش، یک کشتی باری در حال غرق شدن بود.

سوفی آموندسن از مدرسه به خانه می‌رفت. تکه اول راه را با یووانا آمده بود. درباره آدم‌های ماشینی حرف زده بودند. یووانا عقیده داشت مغز انسان مانند کامپیوتری پیشرفته است. سوفی خیلی مطمئن نبود. آدمیزاد لابد بیش از یک قطعه افزار است؟