عمو لئون شکارچی خیلی خوبی بود. او هرسال، فصل شکار که می‌شد، تفنگش را برمی‌داشت و به جنگل می‌رفت و بعد خوشحال و خندان با شکارهایش به دیدن برادرزاده‌هایش، لیدی و پل، می‌رفت.

خانم عنکبوت گرسنه بود، برای همین تندوتند تار می‌تَنید. اما با خودش می‌گفت: «فکرش را بکن، یک مگس یا یک زنبور از اینجا رد شود و توی تارهای من گیر بیفتد.

خانه‌ی کاپولت در ورونا، در آن شب گرم تابستانی، روشن‌تر از همه‌جا بود. روی دیوار تالار، فرشینه‌های ابریشمی آویخته بودند و نور شمع‌های دوازده شمعدان بلوری، روی سر حاضران نقاب‌زده‌ای که در تالار می‌چرخیدند