دنیای کودکان

یکی بود یکی نبود. در شهری قشنگ و سرسبز نزدیک کوه‌های بلند، پسر خوب و زرنگی زندگی می‌کرد به اسم «بابک». بابک پسر باادب و عاقلی بود. مامان و بابای بابک از او خیلی‌خیلی راضی بودند. چون بابک به حرف بزرگ‌ترها گوش می‌داد و همیشه از خواهر کوچکش مراقبت می‌کرد؛

«شبنم» دختر کوچولو و خوبی بود که فقط یک اخلاق بد داشت؛ او هیچ‌وقت از وسایلش خوب مراقبت نمی‌کرد. عروسک‌های شبنم، همیشه لباس‌های پاره و صورت‌های کثیف و موهای ژولیده داشتند.

مانند رودم من گاهی پر از غوغا گاهی بسی آرام خاموش و بی‌آوا باران دهد بر رود با قطره‌هایش جان باز از بخارِ رود پیدا شود باران ...

یه مردی بود حسین‌قلی چشاش سیا لُپاش گُلی غُصه و قرض و تب نداشت اما واسه خنده لب نداشت. خنده‌ی بی‌لب کی دیده؟ مهتابِ بی‌شب کی دیده؟ لب که نباشه خنده نیس پَر نباشه پرنده نیس.

اتل متل توتوله گاو حسن چه‌جوره نه شیر داره، نه پستون دُمشو بُردن اردستون سُمشو بردن پاکستون شیرشو بردن هندستون یک زن کُردی بستون