دنیای جوانان

نزد پدرم نشسته بودم، مردی را کنار او دیدم که چرت می‌زد. ناگهان عمّامه‌اش افتاد و زخم بزرگی که در سر داشت؛ نمایان شد.

سال 789 هجری است، خانه‌ای که من در آن زندگی می‌کنم همسایه دیوار به دیوار بارگاه حضرت علی‌ علیه السلام در نجف است.

به بیماری فلج مبتلا شدم، پس از مرگ پدرم، مادر بزرگ پدریم کمر همّت به علاج من بست، او با تمام توان به معالجه من پرداخت، ولی اثری نبخشید.

«معمر بن شمس» که معروف به «مذوّر» بود، یکی از نزدیکان و دوستان خلیفه به شمار می‌رفت.

در شهر «حلّه» مردی ضعیف البُنیه، ریز نقش و بد شکل زندگی می‌کرد، او ریش کوتاه و موی زرد داشت، و صاحب حمّامی بود