دنیای جوانان

یک نفر از تیمارستانی دیدن می‌کرد. اتفاقاً به مریضی برخورد که به‌آرامی گریه می‌کرد و می‌گفت: «پروانه، پروانه»

چند وقتی بود در بخش مراقبت‌های ویژه یک بیمارستان، بیماران یک تختِ به‌خصوص در حدود ساعت ده صبح روزهای یکشنبه جان می‌سپردند

همسایه ملانصرالدین با ناراحتی نزد وی آمد. به او گفت: ملای عزیز، همان‌طور که می‌دانی من یک مرغدانی بزرگ دارم.

مردی وارد رستورانی شد و دستور غذای مفصلی داد. پس از سیر شدن، مدیر رستوران را صدا زد و گفت: من دیناری ندارم ...

کسانی که به بهانه ثروتمان، ما را بزرگ می‌شمارند، به هنگام تنگدستی‌مان کوچکمان می شمارند.