دنیای جوانان

هر بچه‌ای که قصه شنیده باشد، خودش هم می‌تواند قصه بسازد. و چه قصه‌ای بهتر از قصه‌هایی که خود بچه‌ها بسازند. انجام چنین کاری ممکن است در وهله اول نشدنی و یا دشوار به نظر برسد، اما واقعیت این است که انجام‌پذیر است و به امتحانش می‌ارزد.

چرا عده ای می گویند بچه ها نباید قصه های پریان و افسانه بخوانند؟ آیا خواندن قصه های خیالی و داستان های فانتزی برای کودکان زیان بار است؟

افسانه‌های عامیانه بخش عمده ادبیات کلاسیک کودکان به شمار می‌رود. این ژانر مردمی به‌عنوان بخشی عمده از فولکلور ایران و جهان همواره رواج و گیرائی چشمگیری در میان قشرهای کودک و نوجوان داشته و دارد.

فانتزی، تخیلی‌ترین گونه داستانی است. در فانتزی، نویسندگان با گذر از جهان واقع و نقض قوانین و چارچوب‌های جاری و دست و پاگیر آن، جهانی ثانوی با قواعد نو خلق می‌کنند. جهانی که مملو از عناصر و حوادث شگفت انگیز، موجودات خارق العاده و فضایی خیالی است.

در صومعه ای دورافتاده ، کشیش کهنسالی مدعی است که حضرت آدم پیش از ازدواج با حوا همسری داشته است که لیلیت نام داشته است. کشیش جوانی به نام «آری» به صومعه می آید و داستانی تعریف می کند که ثابت می کند او با یکی از دختران لیلیت ملاقات داشته است...