مایکل کرایتون

یک ناوبان دوم نورمن را به اتاقش راهنمایی کرد. اتاقی کوچک و بی روح که بیشتر به سلول زندان مشابهت داشت. جامه دان نورمن روی تخت بود. گوشه اتاق یک میز فرمان رایانه با صفحه کلید قرار داشت.

به مدتی طولانی، افق خط آبیرنگ و صاف و یکنواختی بود که اقیانوس آرام را از آسمان جدا می کرد. بالگرد نیروی دریایی با فاصله ای اندک از امواج پیش می رفت. با وجود سروصدا و لرزش پره ها، نورمن جانسون خوابیده بود. او خسته بود