دنیای کودکان

صبح یک روز آفتابی و قشنگ، حسین کوچولو جلو در خانه‌شان ایستاده بود و به بچه‌هایی که توی کوچه باهم بازی می‌کردند نگاه می‌کرد. بچه‌هایی که هیچ‌کدام از آن‌ها را نمی‌شناخت.

نزدیک یک دهکده‌ی قشنگ، پسر کوچولوی زبروزرنگی با مادربزرگ مهربانش زندگی می‌کرد. اسم این پسر «نمکی» بود. نمکی مثل اسمش خیلی‌خیلی بانمک بود. مادربزرگ و همه‌ی مردم دهکده او را دوست داشتند. چون نمکی پسر مهربان و باادبی بود.

اینجا کجاست؟ آسمون! جای کیه؟ مردمون! هرکی توی سیاره اش دلش خوشه با یاراش! لک لک های نازناری! گردن و پادرازی! کجا می‌رین؟عروسی! عروس کیه؟ هاجره! همون که دل می بره!

باغ قشنگ و باصفایی بود که درختان بلند و زیادی، با تنه‌های محکم و قوی داشت؛ درخت‌هایی که میوه‌های خوشمزه می‌دادند مثل: درخت گیلاس، درخت سیب، درخت هلو و درخت آلبالو. این باغ درخت‌های دیگری هم داشت که میوه نمی‌دادند، اما سبز و خرم بودند

جیرجیرک چشم‌های کوچولو و قشنگش را باز کرد و دید وقتش شده، موقع جیرجیر کردن است. جیرجیرک کوچولو همین‌که می‌دید خورشید خانم می‌رود تا بخوابد، می‌فهمید که شب شده و موقع جیرجیر کردن است.