شعر کودکانه

باز یکی بود یکی نبود اون‌ور این چرخ کبود تو سرزمین قصه‌ها به‌جز خدا هیشکی نبود اما چرا، یادم نبود انگاری اونجا یکی بود تو یه ده سبز و قشنگ یه پسر شیطونی بود

نون و پنیر تازه دفتر قصه بازه شربت و شیر و بستنی اومد دوباره حسنی حسنی تو یه درمانگاه می‌کرد به دکتر نگاه این‌ور و اون ور می‌زد به هر مریض سر می‌زد

حسنی ما کتاب داره کیف داره دفتر تکلیف داره صبح که می‌شه، همیشه از خواب خوش پا می‌شه دست و روشو می‌شویه تمیز و زیبا می‌شه.

آی قصه، قصه، قصه یک قصۀ پیوسته قصۀ اون عم قزی کفش‌های او قرمزی همان‌که یک نوه داشت اون رو خیلی دوست می‌داشت زندگی می‌کردند باهم خوشحال و شاد و بی‌غم

یکی بود یکی نبود، زیر گنبد کبود حسنی می‌خواست بزرگ بشه زود همیشه می‌رفت پیش مامانی بهش می‌گفت: آیا می‌دانی من کی می‌شم مثل بابا برای خودم می‌شم یک آقا؟