داستان کوتاه

از وقفه‌ای که در چرخش کلید پیش آمد فهمیدیم خودش است. این را بعد جاکلیدی و در بارها برایمان گفته‌اند.

از خواب بیدار شده و نشده صدای زنگ‌ها را شنیدم، انگار هنوز خواب بودیم. نه، همان صدای آشنای زنگوله بود که زنجیروار می‌زد.

وقتی رسیدیم در خم روبه‌رو زنی سوار بر دوچرخه می‌گذشت. هنوز هم می‌گذرد، با بالاتنه‌ای به خط مایل، پوشیده به بلوز آستین‌کوتاه و سفید.

فکر نمی‌کردم دارد گریه می‌کند، آن‌هم دکتر حقیقی، قاضی عالی‌رتبه گرچه سابق، با آن قد و آن طرز سر تکان دادن آن روزهاش به‌جای سلام.

 به خانه که می‌رسیدیم، هنوز ننشسته، می‌گفت: «مامان، برویم.» یک جاده بود باریک و مارپیچ، با دو حاشیه همیشه‌سبز که به پلی چوبی می‌رسید بر جویی پر آب.