داستان کوتاه

شیطان‌ترین بچه‌های شیراز بچه‌های دروازه سعدی هستند. به‌قدری شریر، باهوش و بیمار هستند که خدا می‌داند

اکبر گفت: تازه بدبختی می‌خواست دندانش را در خانواده‌ی ما فروکند. زندگی گرم و پرعاطفه‌ی دهاتی ما به زندگی سرد و بی‌مایه‌ی شهری تبدیل یافته بود.

ابراهیم صدمه‌ی زیادی دیده بود و زندگی‌اش مشحون و مالامال از رنج، نکبت و بدبختی بود. شلوارش وصله داشت و لباسش پاره بود، اما چشمش پرفروغ و دلش لبریز از مهر و صفا بود.

زمستانی که وارد تاشکند شدم، به‌راستی جز کالبدی در انتظار مرگ چیز دیگری نبودم؛ اما در این شهر، خانه‌های اجاره‌ای زندگی خود را به رویم گشود.

جاده که مانند سایر جاده‌های از وسط دره و بین زمین‌های سنگلاخ و لم‌یزرع، درختان بلوط و از نزدیک گندم‌زاری وحشی و تک افتاده می‌گذشت پس از عبور از کنار خانه‌ی سفید کوچکی که در میان گندمزار بود چنانکه گوئی ادامه‌اش بی‌فایده است ناگهان به پایان رسید.