یکی بود و یکی نبود. بزی بود و بزی نبود. بزی که بود، دو شاخ بلند داشت، دو پای تیز داشت، و دندان‌هایی داشت که سنگ را هم خُرد می‌کرد.

یک‌شب، وقتی نخلستان ساکت بود، دیو سیاه آمد و یک نخل بلند را برداشت. نخل گفت: «مرا کجا می‌بری؟» دیو گفت: «تو را می‌برم تا با بچه‌هایم بازی کنی!»

امروز صبح زود، اتفاق عجیبی افتاد. یکی از مورچه‌های چاق لانه به اسم «موچاق» با سروصدا یک پوست بزرگ پسته را تا نزدیک لانه آورد...

بچه ها! با خواندن این قصه می فهمیم که هر کودکی توانایی های متفاوتی دارد و همه مثل هم نیستند. هیچکس هم بی عرضه نیست ...

دو شعر قشنگ در مورد آمدن پاییز و آغاز فصل مدرسه ها