ظهر است. خورشید می‌درخشد. کوچه‌های شهر مدینه خلوت شده است. چند مرد فقیر زیر سایه‌ی درختی نشسته‌اند و غذای ساده‌ای می‌خورند. ناگهان صدای پای اسبی را می‌شنوند.

علی بود، فاطمه بود، و فرزندان دلبندشان. آن‌ها روزه بودند. نزدیک افطار سفره‌ای پهن کردند. در سفره یک‌کاسه شیر، یک ظرف آب و دو قرص نان گذاشتند. غذایشان همین بود.

صدای آرامِ فاطمه (س) به گوش می‌رسید. حسن ملافه‌ی نازکی را که روی سرش انداخته بود کنار زد. صدای جیرجیرک‌ها هم شنیده می‌شد. مهتاب به صورت مادر بوسه می‌زد.

در زمان‌های قدیم پادشاه ستمگری بود به نام «نمرود». حضرت ابراهیم در زمان این پادشاه به دنیا آمد. او هنوز کوچک بود که پدرش از دنیا رفت و عمویش او را پیش خود برد تا از او مواظبت کند.

یک روز از مادرم پرسیدم: «دعا یعنی چه»؟ مادرم گفت: «حرف زدن با خداست، یعنی از او یاری می‌گیریم.»