مجموعه-دفتر-شعرها-و-ترانه-های-پراحساس-مریم-حیدرزاده-دیگه-میذارمت-کنار2-

مجموعه اشعار و ترانه‌های مریم حیدرزاده / دیگه می‌ذارمت کنار

شعر دیدگاه شما 2,045 بازدید

دیگه می‌‌ذارمت کنار

مجموعه شعرها و ترانه‌های پراحساس

مریم حیدرزاده

فهرست شعرهای این دفتر

با همه می‌بینمت، با همه کس

نه … دل به دل را نداره

دوبیتی

تک بیتی ها

دست گذاشتم رو یکی …

دست گذاشتم رو یکی که یک قشون خاطرخواشن

همشون هنر دارن، یا شاعرن یا نقاشن

یا که پشت پنجرش با گریه گیتار می‌‌زنن

یا که مجنون می‌‌شن و تو کوچه‌ها جار می‌‌زنن

دست گذاشتم رو کسی که عاشقم نمی‌‌دونست

سر بودم از خیلیا و لایقم نمی‌‌دونست

دست گذاشتم رو کسی که مجنونا دیوونشن

همه شاهزاده‌ها، دربون دور خونشن

دست گذاشتم رو کسی که رنگ چشماش روشنه

شمشاد همسایمون پیش قدش یه سوزنه

دست گذاشتم رو کسی که طعم چشماش عسله

کمترین شعری که تو می‌شنوی از اون غزله

دست گذاشتم رو کسی که ماه ازش طلب داره

خورشید از شعله‌ی چشمای اونه که تب داره

دست گذاشتم رو یکی که همه دور و برشن

مرده‌شن، دیوونشن، مجنونشن، پرپرشن

دست گذاشتم رو یکی که عاشقاش زیادین

همه جورشو داره، هم عجیبن، هم عادین

دست گذاشتم رو یکی که نه سفیده نه سیاه

ظاهرش گندمیه، به چشمم اما کیمیا

دست گذاشتم رو یکی که داشتنش خوابه هنوز

کمترین شاگرد چشماش خود مهتابه هنوز

دست گذاشتم رو یکی که عادتش نساختنه

سرنوشت هر کسی که می‌‌خواد اونو، باختنه

دست گذاشتم رو یکی که اون منو دوست نداره

من تو پاییزم و اون اهل یه جا، تو بهاره

دست گذاشتم رو یکی که شعرمو گوش می‌‌کنه

آخرین بیت و می‌‌خونه و فراموش می‌‌کنه

دست گذاشتم رو یکی که کهکشون، قایقشه

انقدر دوسش دارن، هر کی خوبه، عاشقشه

دست گذاشتن رو یکی که خندشم نفس داره

تو تمام نقشه‌های خوب دنیا دس داره

دست گذاشتم رو یکی که دست گذاشته رو همه

ولی هر کسی رو که تو نشون بدی، می‌‌گه کمه

دست گذاشتم رو یکی، ما رو چه به فرشته‌ها

برو شاعر، تو بمون و عشق و دست نوشته‌ها

دست گذاشتی رو کسی که از تو خندش می‌‌گیره

اینا رو دلم می‌‌گه، می‌‌گه و بعدش می‌‌میره

دست گذاشتن رو کسی آسونه اما ساده نیست

توی اینجور بازیا، خوب همیشه اراده نیست

می‌نویسم که دیگه رو هیچکی دست نمی‌‌ذارم

ولی نه دروغه من هنوز اونو دوستش دارم

دست گذاشتم حالا رو قلبمو، چشمامو، سرم

تا مث تو قصه‌ها، از یادم اونو ببرم

ولی دست، عاقل‌تره مونده روی همین یکی

چرا من بذارمش رو سر و چشمام، الکی

قصه‌ی یه جای نقشه

یه جای نقشه‌ی بزرگ دنیا

یه کشور پر از بهشت و دریا

یه سرزمین، پر از رز و شقایق

مهد یه عالم، آدمای عاشق

یه جا که خشکی و بلندی داره

تو قدمتش حافظ و سعدی داره

یه عالمه معدن احساس داره

کوچه هاش عطر زنبق و یاس داره

به قهرماناش همیشه می‌‌باله

دل کندن از خاک زرش محاله

هر گوشه از اون پر افتخاره

چهار تا فصل عاشق، بهاره

خزر، دنا، زاگرس و اترک داره

کلی چیزای تازه و تک داره

تو عاشقاش لیلی و مجنون داره

کویر و دریاچه و هامون داره

کشور ما خونه‌ی ابن سیناس

مال یه قهرمانی مثل نیماس

توی جنوب نخلای خرما داره

تو سنّتاشم، شب یلدا داره

یه پهلوونی مث رستم داره

چشمه‌هایی به رنگ زمزم داره

مردمی‌‌داره مث عطر شمالی

فرقی نداره شرقی یا شمالی

اونا براش با افتخار جون می‌‌دن

برای زنده موندنش، خون می‌‌دن

مراقبن حتی یه ذره از خاک

نیفته دست دشمنای ناپاک

این سرزمین همیشه پاک و زندس

تو بازیای دنیامون، برندس

الهی که تا زنده‌ایم و آباد

زنده بمونه سرزمین فرهاد

اسم قشنگش همیشه تو نقشه

به هر غریبه، حس خوش می‌‌بخشه

ما به تموم داشته هاش می‌نازیم

هر چی نداره کم کمک می‌سازیم

تا که یه روز کسایی که تو دنیان

بگن که بهترین جا، یعنی ایران

سرش می‌‌شه، سرم نشد

کاش که عشق و عاشقی، جوون و پیر سرش می‌شد

اونی که خیلی دوسش دارم، اسیر سرش می‌شد

کاش دلی که نمی‌‌دونم چرا قسمتم شده

آدم پر از حیا و سر به زیر سرش می‌شد

اونی که عاشقشم کاش که بلا سرش می‌شد

معنی واژه‌ی تلخ مبتلا سرش می‌شد

اونی که همش منه، دوست نداره تا ما باشیم

واژه‌ی رسمیو سنگین شما سرش می‌شد

اونی که عاشقشم کاش کمی‌‌شب سرش می‌شد

عاشقی با احترام و با ادب سرش می‌شد

عمریه تو حسرت گرمی‌‌دستاش می‌‌سوزم

اونی که منو سوزونده کاش که تب سرش می‌شد

اونی که عاشقشم کاش آرزو سرش می‌شد

معنی جمله‌ی ناز تو بگو سرش می‌شد

حرفامو که می‌‌دونم، بخوام، نخوام گوش نمی‌ده

لااقل کاش توی قصه، گفتگو سرش می‌شد

اونی که عاشقشم کاش گل یاس سرش می‌شد

صفری که هدیه‌ی اونه تو کلاس سرش می‌شد

کاش یه لحظه خودشو فقط به جای من می‌‌ذاشت

شوق درد عاشقای بی حواس سرش می‌شد

اونی که عاشقشم، کاش آسمون سرش می‌شد

جز دو رنگی، یه کم از رنگین کمون سرش می‌شد

عمریه بهش میگم دیوونتم، سکوتو هیچ
نه که عاشقم بشه، کاش که جنون سرش می‌شد

اونی که عاشقشم کاش که وفا سرش می‌شد

شمع و پروانه و فانوس و خدا سرش می‌شد

نمی‌‌خوام تمام حرفا رو بفهمه لااقل

کاش خودِ «دوست دارم»، جدا جدا سرش می‌شد

اونی که عاشقشم کاش «می‌میرم» سرش می‌شد

واس خاطر تو «ماهو می‌گیرم» سرش می‌شد

یه جوری زمزمه می‌‌کنه که از پیشش برم

لااقل کاش «نمی‌‌شه»، کاش «نمی‌‌رم» سرش می‌شد

ای کاش اون فقط یه کم در به دری سرش می‌شد

اینکه می‌‌میره دل از بی خبری سرش می‌شد

کاش همه رنگایی که خودش می‌‌خواد و نمی‌دید

یه کمی ‌‌رنگ من خاکستری سرش می‌شد

اونی که عاشقشم، کاش که سفر سرش می‌شد

رفتن و هجرت و کوچ و بال و پر سرش می‌شد

نه دوسم داره، نه می‌‌گه که دوستم نداشته باش

کاش یه بار «منم به همراهت ببر»، سرش می‌شد

اونی که عاشقشم کاش که جواب سرش می‌شد

میون هر کی که داره، انتخاب سرش می‌شد

کاش جای خیلی چیزا که بلده فقط یه کم

عشق این عاشقو بی حد و حساب سرش می‌شد

کاش یه کم … منو نگا کن، تو وفا سرت می‌شد؟

شمع و پروانه و فانوس و خدا سرت می‌‌شه؟

من خودم یه وقتا دیدم نگران من می‌‌شی

ترس وکهکشان و گیتار و دعا سرت می‌‌شه؟

ببینم قایم نکن خیلی چیزا سرت می‌‌شه

بدی و زشتی قلب آدما سرت می‌‌شه

واسه‌ی همینه که خوب داری بازی می‌کنی

که همین حرفایی که زدم کجا سرت می‌‌شه

تو تمام دردامو سرت می‌‌شه، سرت می‌‌شه

نه که حالا، از اون اول همیشه سرت می‌‌شه

می‌‌دونی عاشقتم، دلت برام شور می‌‌زنه

ولی بیشتر از می‌‌خوامش، نمی‌‌شه سرت میشه

من میرم، حرفای من یه روزی باورت می‌‌شه

شعر من کلید قفل زرد دفترت می‌‌شه

اما هر چی که شدی، رسیدی به هر جا بدون

گفته بودم تو قد فرشته‌ها سرت می‌‌شه

من که هر چیزی نوشتم از تو باز سرم نشد

اینکه شاید نباشم پیش تو باورم نشد

فکرامو کرده بودم خواستم همین حالا برم

نذارش پای دروغ، آره نشد برم، نشد

ترانه‌ی اردیبهشت

زیبا تو که با اون مژت یه دنیا رو مات می‌کنی

یه دنیا رو قربونی چشمک چشمات می‌کنی

تو که اگه کسی نخواد با تو مث آینه باشه

با داغی لحن نگات اونو مجازات می‌کنی

نبینمت یه وقت بشی تسلیم دست سرنوشت

به عشق تو سرش بالاس، ترانه‌ی اردیبهشت

زیبا اگه موج صدات، بلرزه، رنگ غم بشه

از اون طراوت چشات اگه یه ذره کم بشه

چیکار می‌‌تونم بکنم، جز اینکه آرزو کنم

تمام غصه‌های تو، فقط مال خودم بشه

نبینمت یه وقت بشی تسلیم دست سرنوشت

به عشق تو سرش بالاس ترانه‌ی اردیبهشت

زیبا کی گفته تو نخوای، تو کوچه‌ها بهار میاد

وقتی بهاره که جهان با حرف تو کنار بیاد

اگه یه غم به هم زده دنیای ارغوانیتو

الهی که بره به جاش، برای من هزار بیاد

نبینمت یه وقت بشی تسلیم دست سرنوشت

به عشق تو سرش بالاس ترانه‌ی اردیبهشت

زیبا شاید بگی حالا صحبت دیوونگی نیست

اما میگم بی عشق تو اسم چیزی زندگی نیست

دریای طوفان زده‌تو ببینم و چیزی نگم

خوب می‌‌دونیم من و تو که این رسم پروانگی نیست

نبینمت یه وقت بشی تسلیم دست سرنوشت

به عشق تو سرش بالاس ترانه‌ی اردیبهشت

زیبای من دنیای ما طلوع داره، غروب داره

نقشه‌ی سرنوشتمون، شمال داره، جنوب داره

تو اونا که پشت نقاب، از نسل دور آدمن

هم آدمای بد داره، هم آدمای خوب داره

نبینمت یه وقت بشی تسلیم دست سرنوشت

به عشق تو سرش بالاس ترانه‌ی اردیبهشت

زیبا نگین عشق تو، صد تا طبق جواهره

یه قایق بادی داره پر از نگاه و خاطره

میون این شهر غریب، با چهره‌های آشنا

یکی می‌‌میره واسه تو که یه جورایی شاعره

نبینمت یه وقت بشی تسلیم دست سرنوشت

به عشق تو سرش بالاست ترانه‌ی اردیبهشت

زیبا با یک چکه غمت، می‌‌ریزه هفت تا آسمون

می‌‌شکنه از غصه‌ی تو، یه بار دیگه رنگین کمون

من نمی‌‌دونم که خزون نشسته رو کدوم گلت

می‌‌خوای بهم نگی، نگو اما همینجوری نمون

نبیمنت یه وقت بشی تسلیم دست سرنوشت

به عشق تو سرش بالاس ترانه‌ی اردیبهشت

یه عمریه تو میدونا چشما به تو خیره می‌‌شه

با رنگ روشن نگات، روز همه تیره می‌‌شه

قصه‌ی هر کس که به تو بد کنه و خوب نباشه

حکایت مجرمی‌‌که دایم تو زنجیره می‌‌شه

نبینمت یه وقت بشی تسلیم دست سرنوشت

به عشق تو سرش بالاس ترانه‌ی اردیبهشت

زیبا جای تو، آسمون بارید و کلی خالی شد

ماه هم از این غصه‌ی اون، دلش گرفت، هلالی شد

دخترکی که زندگیش با رؤیای تو می‌‌گذره

دچار کابوس بد و خط خطی و خیالی شد

نبینمت یه وقت بشی تسلیم دست سرنوشت

به عشق تو سرش بالاس ترانه‌ی اردیبهشت

زیبا به جون همه چیم، آره جون خودت قسم

بدون لبخند تو من به هیچ جایی نمی‌رسم

به خاطر خود خودت ابرو یه کم کنار بزن

بذار که ماه طلوع کنه از چش مثل هیچ‌کسم

نبینمت یه وقت بشی تسلیم دست سرنوشت

به عشق تو سرش بالاس ترانه‌ی اردیبهشت

زیبا جونم خوشم باشی نمی‌‌شه باز از تو نوشت

چه برسه به اینکه نه، بگذریم از خیال زشت

نبینمت یه وقت بشی تسلیم دست سرنوشت

به عشق تو سرش بالاس ترانه‌ی اردیبهشت

وقتی رفتم

هیچکی از رفتن من غصه نخورد

هیچکی با موندن من شاد نشد

وقتی رفتم کسی قلبش نگرفت

بغض هیچ آدمی‌‌فریاد نشد

وقتی رفتم کسی گریه‌اش نگرفت

اشکشو کسی نریخت پشت سرم

راستی که بی کسی درد بدیه

منم انگار همیشه تو سفرم

وقتی رفتم کسی غصش نگرفت

وقتی رفتم کسی بدرقم نکرد

دل من می‌‌خواس تلافی بکنه

پس چش هیچ کسی عاشقم نکرد

وقتی رفتم، نه که بارون نگرفت

هوا صاف و خیلی‌ام آفتابی بود

اگه شب می‌رفتم و خورشید نبود

آسمون خوب می‌‌دونم، مهتابی بود

چشمی ‌‌با رفتن من خیره نموند

به در و به آسمونو پنجره

می‌‌دونم، خیلیا گفتن چیزی نیس

این که ماتم نداره، بذار بره

وقتی رفتم کسی اشکش نیومد

نیومد هیچ جا صدای گریه ای

توی این دنیای بد، هیچکی نداشت

از سفر رفتن من، گلایه ای

هیچ کسی نگاش برام ابری نشد

زلزله، هیچ دلی رو تکون نداد

راس راسی، واسه کسی مهم نبود

نه که فک کنی بود و نشون نداد

چهره‌ی هیچ کسی پژمرده نبود

گلا اما همه پژمرده بودن

کسایی که واسشون مهم بودم

همه شاید یه جوری مرده بودن

کی میرم کجا میرم، میام یا نه

کسی لااقل اینو سوال نکرد

انگاری می‌‌خوام برم خرید کنم

هیچ کسی چیزی نگفت، حلال نکرد

دم رفتن کسی حرفی نمی‌زد

همه ساکت بودن و بی سر و صدا

یه نگهبان که ما رو نگا می‌کرد

زیر لب گفت، به سلامتی کجا؟

اشک و خندم دو تایی کنار هم

با یه لحن مهربون جواب دادن

انگاری یه عالمه کوهای سخت

از رو شهر شونه‌ی من، افتادن

این سوال مهربونو، بی ریا

پرسش ساده‌ی یه غریبه بود

کسی که اسم منم نمی‌‌دونست

زیر چشماش غمی‌‌بود، داغ و کبود

شعرمو باید یه جور عوض کنم

یا بذارمش همینجور بمونه

ته قلبم می‌‌خوام این حقیقتو

هر کسی دوس داره شعرو، بخونه

دم رفتن کسی گفت سفر به خیر

که واسم غریب و ناشناخته بود

اما اون وقتی رسید که قلب من

همه‌ی آرزوهاشو باخته بود

بهتره اهالی رویامونو

بدون توقعی، جواب کنیم

نباید حتی رو بهترین کسا

توی بدترین جاها، حساب کنیم

طاقت ناتمام

همنفس گلم سلام، دیگه یه گوله آتیشم

مضحکه دوستم نداری، دلم می‌‌خواد بیای پیشم

عجیبه، وقتی نمی‌‌خوای من یکی دیوونه ترم

منتظرم ناز کنی و فقط بشینم بخرم

یکی می‌گفت، که آدما، بیشترشون اینجورین

بر عکس آرزوهاشوم، عاشق هم تو دورین

ولی تو چی، نه دوریو، نه نزدیکی دلت می‌‌خواد

اولش اینجور نبودی، خوب یادمه، یادت می‌‌یاد؟

باز که مث قبلیا شد، باز که میذارمش کنار

چشات چه برقی می‌‌زنه، تو قاب عکست، رو دیوار

راستی یه چیزی رو بگم، پشت سرم حرف می‌‌زنن

می‌‌گن که جادو کردنش، دوستن اونا یا دشمنن؟

همش می‌‌پرسن اون چی شد؟ آره دیگه تو رو می‌‌گن

یکی می‌گفت اینجور کسا، فکر یه آدم دیگن

چیکار کنم، خودت بیا، جواب حرفا رو بده

به قول جَوّیا هوا، بهمنه، نامساعده

به تو نمی‌‌شه راس نگم، از این خیالا ترسیدم

از تو چه پنهون یه کمی‌‌پنهونی از تو رنجیدم

به اونا چیزی نمی‌‌گم، به هیچکی حرفی نزدم

هر چیه من مال توام، این کارا رو خوب بلدم

اما تا کی؟ باید تا کی این نقشا رو بازی کنم؟

حالا که راضین همه، باید تو رو راضی کنم؟

راستی عجب دنیاییه، کاراش غریب و وارونس

دیوونه کم بود، خودشم از همه بیشتر دیوونس

ببین گلم، بهشت من، طاقت شونه هام کمه

عین یاس همسایمون، شاخه‌ی آرزوم خمه

زخم زبون آدما هر ثانیه زیادتره

همش می‌‌گن کجاس؟ چی شد؟ تو رو نمی‌‌خواد ببره؟

مادربزرگ می‌گفت برو طالعتو یه جا ببین

منم آوردم عکستو، گفتم تو فالم اینه، این

همه بهم می‌خندیدن، تو هم بودی می‌خندیدی؟

کاش خودتو به جای من می‌‌ذاشتی و می‌فهمیدی

خب دیگه دردا خیلی شد، به درد آوردم سر تو

گفتم شاید دریابی این دیوونه‌ی پرپر تو

یه سر بزن، یه کار بکن، اینجا یه کم آروم بشه

منم اگه دوس نداری، بگو بذار تموم بشه

یه نامه‌ی تابستونی، تو یک شب ابری تیر

تکلیفمو روشن کن و حق دل من و بگیر

دوسِت دارم تکراریه، خیلی بهت نیاز دارم

قلبمو با هر چی توشه، واست، تو نامت می‌‌ذارم

اگه دوسم داشتی که هیچ، فقط رو نامه دس بکش

اگر نه، راحت بگو و بدون من نفس بکش

فقط حقیقتو بگو، هر چی تو قلبت می‌‌گذره

به حرف قلبت گوش بده، اینجوری خیلی بهتره

نمی‌‌ذارم

نمی‌‌ذارم تو رو از من بگیرن

حتی تو عالم عکس و نقاشی

روی پیشونی سرنوشتته

تو باید فقط مال خودم باشی

نمی‌‌ذارم که تو رو بدزدنت

جای تو فقط روی چشمای منه

توی فال من فقط اسم توئه

کسی که چشاش مث تو روشنه

نمی‌‌ذارم اینهمه خاطره‌مون

پنهونی کنج یه خورجین بمونه

قسمت طالع تو سفر بشه

واسه من یه درد سنگین بمونه

نمی‌‌ذارم اونا که کم عاشقن

من و از خیال تو جدام کنن

نمی‌‌ذارم تو بری که آدما

همشون با سرزنش، نگام کنن

نمی‌‌ذارم توی خلوتت کسی

بیاد و با شادی با تو دس بده

اون باید لذت این دس دادنو

به من و خاطره‌ی تو پس بده

نمی‌‌ذارم کسی جز خودم یه روز

با تو و با رویاهات کنار بیاد

تازه از تولد تو حق داره

توی هر پس‌کوچه ای بهار بیاد

نمی‌‌ذارم که نوازش کسی

شبِ ناز، مژه‌هاتو خواب کنه

نمی‌‌ذارم خونه‌ی آرزومو

کسی با اومدنش، خراب کنه

نمی‌‌ذارم یه غریبه با نگاش

پادشاه دل بی ریات بشه

من می‌‌خوام خودم پرستشت کنم

نمی‌‌ذارم که کسی خدات بشه

نمی‌‌ذارم به بهونه‌ی کسی

عشق و دنیای منو یادت بره

تو یه عمره، دیگه، زیبای منی

با یه دنیا اعتماد و خاطره

نمی‌‌ذارم تو رو صیدت بکنن

نمی‌‌ذارم که تو از پیشم بری

ولی توی سرنوشتم، می‌بینم

تو نمی‌‌مونی پیشم، مسافری

نمی‌‌ذارم جای من کسی شبا

بالای سرت لالایی بخونه

نمی‌‌ذارم دلی که مال منه

پیش بیگانه امانت بمونه

این نذاشتن چه قدَر خوبه، ولی

آخه من که اختیاری ندارم

تصمیما رو همیشه تو می‌گیری

من چه جوری می‌‌تونم که نذارم

تازگی خیلی سفارش می‌کنی

می‌‌گی کم کم دیگه وقت رفتنه

زیبا جون تو می‌‌خوای از پیشم بری؟

از تو این قدَر فقط سهم منه؟

نمی‌‌خوای جواب بدی من می‌‌دونم

داشتن زیبا یه کار ساده نیست

مریمت شرایط و لیاقتش

واسه‌ی یه مژّتم آماده نیست

ترس رفتنت دیوونم می‌‌کنه

ولی این دیوونه که کاره ای نیست

زیبا چش به رات می‌‌مونم همیشه

تنها دل خوشیم اینه، چاره ای نیست

فانوس مشکی

توی دنیایی که قلبا، هر کدون یه جا اسیرن

کاش به فکر اونا باشیم که از این زمونه سیرن

اونا که تو عصر آهن، تشنه‌ی یه جرعه یادن

کاش که دست کم نگیریم، اینجور آدما زیادن

نذاریم که تو چشاشون، بشینه دونه‌ی اشکی

اونا فانوسن و خاموش، آره فانوسای مشکی

دنیاشون شاید یه شهره، خالی از قهر و دو رنگی

توی سینه‌شون یه قلبه جای این دلای سنگی

چهره‌شون شاید به ظاهر مث دیگران نباشه

اما نور مهربونی، توی شهرمون می‌‌پاشه

غم چشماشون عجیبه، توی خاطرا می‌‌مونه

ما ازش خبر نداریم، چیزی رو که اون می‌‌دونه

توی این عصر پر از درد، خیلی آدما یه دنیان

خیلیا تو جمع دنیا، بی قرار و تک و تنهان

زیر سایه‌ی سلامت، هواشونو داشته باشیم

توی جمع بی قرارا، عطر خوشبختی بپاشیم

به بهونه‌ی زمونه، نذاریم که برن از یاد

بذاریم زنده بمونن، مث عشق پاک فرهاد

قصه‌ی فانوس مشکی، صحبت دیروز و فرداس

قصه شون مال حالا نیست، از حالا تا ته دنیاس

نمی‌‌گم با این ترانه، گل کنه محبتامون

جایی رو باید بگیرن، همیشه تو فرصتامون

این ترانه یه اشارس به دلای خواب و بیدار

که به یاد اونا باشیم همه به امید دیدار

غم تنهایی رو باید از نگاهشون بخونیم

خدا خیلی مهربونه، اگه ما بنده‌ی اونیم

ماجرای دو تا گل سرخ

گل سرخ قصه‌مون با شبنم رو گونه هاش

دوباره دل داده بود به دست عاشقونه هاش

خونه‌ی اون حالا تو یه گلدون سفالی بود

جای یارش چه قدَر تو این غریبی خالی بود

یادش افتاد که یه روز یه باغبونه دو بوته داشت

یه بهار اون دو تا رو کنار هم تو باغچه کاشت

با نوازشای خورشیدِ طلا قد کشیدن

قصه‌شون شروع شد و همش به هم می‌خندیدن

شبنمای اشکشون از سر شوق و ساده بود

عکس دیوونگیشون تو قلب هم افتاده بود

روزای غنچگیشون چه قدر قشنگ و خوش گذشت

حیف لحظه‌هایی که چکید و مرد و برنگشت

گلای قصه‌ی ما، اهالی شهر بهار

مطلب مرتبط: مجموعه اشعار و سروده‌های رهی معیری _ فهرست اصلی

نبودن آشنا با بازی تلخ روزگار

فک نمی‌کردن همیشه مال همن تا دم مرگ

بمیرن، با هم می‌‌میرن از غم باد و تگرگ

یه روز اما یه غریبه اومد و آروم و ترد

یکی از عاشقای قصه‌ی ما رو چید و برد

اون یکی قصه‌ی این رفتن و باور نمی‌کرد

تا که بعدش چیده شد با دستای سرد یه مرد

گلای قصه‌ی ما عاشقای رنگ حریر

هر کدوم یه جای دنیا بودن و هر دو اسیر

هیچکی از عاقبت اون یکی با خبر نبود

چی می‌‌شد اگه تو دنیا، قصه‌ی سفر نبود

قصه‌ی گلای ما حکایت عاشقیاس

مال یاسا، پونه‌ها، اطلسیا، رازقیاس

که فقط تو کار دنیا، دل سپردن بلدن

بدون اینکه بدونن، خیلیا خیلی بدن

یکیشون حالا تو گلدون سفال، خیلی عزیز

اون یکی بُرده شده واسه عیادت مریض

چه قدَر به فکر هم، اما چقد در به درن

اونا دیگه تا ابد از حال هم، بی خبرن

روزگار تو دنیای ما قربونی زیاد داره

این بلاها رو سر خیلی کسا در می‌‌یاره

بازیاش همیشه یک عالمه بازنده داره

توی هر محکمه کلی برگ و پرونده داره

این یه قانون شده که چه تو زمستون، چه بهار

نمی‌‌شه زخمی‌‌نشد از بازیای روزگار

اگه دست روزگار گلای ما رو نمی‌چید

حالا قصه‌ی وصالشون به آخر می‌رسید

ولی روزگار ما همیشه عادتش اینه

خوبا رو کنار هم میاره، بعدم می‌‌چینه

کاش دلایی که هنوزم می‌‌تپن واسه بهار

در امون بمونن از بازی تلخ روزگار

نامه‌ی یک متهم

شاکی پرونده سلام، درسته من متهمم

حتی برای متهم شدن پیش تو هم کمم

چه ذوقی کردم، شنیدم گفتی شکایت می‌کنی

اما دلم گرفت که گفتی، منو اذیت می‌کنی

من تو رو اذیت می‌کنم، منی که می‌میرم برات

منی که تندی می‌شکنم زیر تولد نگات

تو حکم من نوشته بود، طبق مواد یک و بیست

تو روزگار من و تو این کارا عاقلانه نیست

معلومه عاقلانه نیست، عاشق که عاقل نمی‌‌شه

ولی با این جواب من که حکمی‌‌باطل نمی‌‌شه

شاکی محترم، گلم، بگو که زندونیم کنن

بگو پیش پای چشات، یک شبه قربونیم کنن

بگو به افتخار تو، بیان منو دار بزنن

علت دیوونگیمو، تو کوچه‌ها جار بزنن

بگو که از رو قصمون کلی لالایی بسازن

عکسای زیبا رو ولی اینجا و اونجا، نندازن

آخه حسودی می‌کنم، بفهمن این رازو همه

فردا تقلب کنن از جنون این متهمه

دوس ندارم زیبای من از هر کسی شاکی باشه

متهم اون نباید تو کره‌ی خاکی باشه

شاکی من، قانون می‌‌گه: به هر کی رو کنه جنون

چون قانونو نمی‌‌شناسه، دیگه نه تنبیه و نه اون

متهمت، اما می‌‌خواس، شامل این بندا نشه

به خاطر همین داره، بارای عقلو می‌‌کشه

نشسته تنها، این گوشه، بدون حامی ‌‌و وکیل

کلی خوشش اومده از عشق تو و جرم و دلیل

خوب می‌‌دونه اگه وکیل ببنده این پرونده رو

می‌‌چینه از لبای تو گلای سرخ خنده رو

درسته که عاشقتم، اما مگه من دیوونم

خنده رو از تو بگیرم، که بی چشات نمی‌‌تونم

خلاصه که شاکی ماه، صاحب پرونده‌ی من

خاطره‌ی گذشته هام، مالک آینده‌ی من

متهمت قصدی نداشت، عاشقیشو به دل نگیر

فقط اونو قبول بکن، به چشم مجرمی‌‌اسیر

اینجا وکیلی نمی‌‌یاد که بگه من جنون دارم

چون اگه آزادم کنن، باز سرتو درد می‌‌یارم

شاکی نازنین من، مزاحمت شدم، ببخش

مثل تمام لحظه‌ها، بتاب و آروم بدرخش

متهمت قول می‌‌ده که دیگه به تو نامه نده

درسته دیوونس ولی موندنُ رو قول بده

فک نکنی نامه‌ی من شده مثل دفاعیه

شاکی گل، نشون ندی این مدرک و به قاضیه

نشون بدی اونم می‌‌گه به خاطر درد جنون

متهمت گناه داره، بگذر از اتهام اون

ولی تو این کارو نکن، می‌‌خوام اسیری بکشم

تابلوی چشمای تو رو ناز و کویری بکشم

فدای چشمات که تو نور، مکار و صد رنگ می‌‌شه

زرد پاییزی می‌پوشی، چشات چه خوش رنگ می‌‌شه

راحت شدی از دست من با شعر و عشق و التماس

نمی‌‌گم اما، نمی‌‌یام، بیرون از این رخت و لباس

به شاکی مثل گلم، از منی که متهمم

زیبا جون اشکال نداره، امضا کنم که مریمم؟

مریم دیوونه‌ی تو، یازده آبان و یه روز

جرم من افتخارمه، به قاضی‌ام میگم هنوز

یادت باشه که لحظه‌ی صدور حکم، تو محکمه

دلت نسوزه، نگذری از تقصیر متهمه

شاکی هیچ کس نشو، فقط اینو ازت می‌‌خوام

فدای شاکی گل و جرم جنون و اتهام

الهی دروازه‌ی بخت، به روت همیشه وا بشه

دست به خاکستر بزنی، الهی که طلا بشه

متهم هر چی ردیف، ردیف پنج و دو و سه

نمی‌‌ذارم تو عاشقی، کسی به گردم برسه

با همه می‌بینمت، با همه کس

ندارم بشنومت از این و اون

ببینم عکستو تو آلبوم عکس دیگرون

نمی‌‌تونم ببینم با همه مهربونی تو

با منی که عمریه دیوونتم، نامهربون

با همه می‌بینمت، با همه کس به جز خودم