در روزگاران قدیم، در شهری به اسم «آگرابا» [عقربه] پسری زندگی می‌کرد که خیلی فقیر و بیچاره بود؛ اما این پسر، قلبی مهربان و چهره‌ای دوست‌داشتنی داشت. مردم کوچه و بازار او را علاءالدین صدا می‌کردند.

آقا کوچولوی نامرتب یکی از نامرتب‌ترین آدم‌های روی زمین بود. او ظاهری بسیار کثیف و نامرتب داشت. هر جا که می‌رفت، اثرانگشتان کثیفش را بر جای می‌گذاشت.

آقا کوچولوی بامزه در یک قوری زندگی می‌کرد. این قوری بزرگ، یک اتاق‌خواب، یک حمام، یک آشپزخانه و یک اتاق پذیرایی داشت. آنجا جای مناسبی برای آقا کوچولوی بامزه بود.

گل همیشه‌بهاری که کنار گل‌سرخی روییده بود به گل سرخ گفت: «تو چقدر دوست‌داشتنی هستی. تو چقدر در چشم آدمیان و خدایان عزیزی!

پیشگویی در بازار نشسته بود و کسب‌وکار پررونقی داشت. ناگهان مردی از راه رسید و به او خبر داد که درِ خانه‌اش از لولا در آمده و داروندار او به غارت رفته است.