در زمان‌های قدیم بدن اسب آبی سرتاپا از مو پوشیده بود. کالولو خرگوشه و آقای اسب آبی باهم رفیق بودند و خوب است بدانید آن‌ها هردو باهم دوست آتش هم بودند و آتش هم دوست آن‌ها بود.

زمانی شیر خیلی بزرگی وجود داشت و چون خیلی‌خیلی بزرگ بود او را سلطان شیرها می‌نامیدند. این شیر يك روز گفت: «حیوان‌های پیر هیچ فایده‌ای ندارند. تنبل هستند و دیگر اینکه علف و غذائی را که جانورهای جوان برای رفع گرسنگی باید بخورند می‌خورند.

کالولو خرگوش پیر و شیر و میمون باهم در يك دهکده زندگی می‌کردند و هرکدام از آن‌ها هم صاحب يك باغ بود؛ اما باغ‌هایشان از دهکده فاصله داشت و نمی‌توانستند اغلب به سر کشی آن‌ها بروند.

در روستایی کوچک و باصفا پیرمرد خوب و مهربانی زندگی می‌کرد به نام «بابا رحیم». بابا رحیم توی این دنیای بزرگ بزرگ یک طویله‌ی کوچک داشت. در گوشه‌ای از این طویله جای گرم و راحتی برای مرغ و خروس‌هایش درست کرده بود.

روزی روزگاری، بچه‌گربه‌ی کوچک و ملوسی به اسم «پیشی» با مادرش در باغچه‌ی باصفایی زندگی می‌کرد. پیشی موهای سفید و بلندی داشت، با روبانی قرمز و قشنگ به دور گردن.