روزی روزگاری، مردی بود که سه پسر داشت. پسری که از همه کوچک‌تر بود احمق به نظر می‌آمد و هرکس به او می‌رسید دستش می‌انداخت.

یکی بود یکی نبود، خیاطی بود که پسر ریزه میزه ای داشت و او را بندانگشتی می‌نامیدند. او با وجود کوچکی خیلی پردل و جرئت بود.

مردی روستایی پسری داشت که به اندازه یک بند انگشت بود و با اینکه چند سال داشت، اصلاً رشد نکرده بود.

یکی بود یکی نبود، ملکه پیری بود که شوهرش سال‌ها پیش مرده بود. او و تنها دختر زیبایش باهم زندگی می‌کردند.

روزی روزگاری، ملکه ای بود که خداوند به او فرزندی نداده بود. او شب و روز به درگاه خداوند دعا می‌کرد و از خدا می‌خواست به او یک پسر یا یک دختر عطا کند.