صبح لطیف و زیبایی بود؛ زمان درو گندم سیاه. آفتاب در آسمان می‌درخشید، نسیم صبحگاهی خوشه‌های طلایی ذرت را می‌تکاند

یکی بود یکی نبود، روستایی فقیری بود به نام کِرِبس. روزی کِربس با  یک گاری که دو اسب آن را می‌کشیدند باری از هیزم را به شهر برد

یکی بود یکی نبود، پسرک چوپانی بود که به حاضرجوابی شهرت داشت. آوازه او به گوش پادشاه هم رسید.

دوازده کارگر کشاورز بودند که تمام روز را بیکار گشته و کاری انجام نداده بودند. وقتی هم که شب فرا رسیده بود با بی‌حالی روی چمن‌ها دراز کشیده  بودند و خوش می‌گذراندند.

روزی کشاورزی ثروتمند در مزرعه‌اش ایستاده بود و با غرور به ملک و املاک خود و کشتگاه پربار ذرت و درختان پر از میوه‌اش نگاه می‌کرد.