فکر نمی‌کردم دارد گریه می‌کند، آن‌هم دکتر حقیقی، قاضی عالی‌رتبه گرچه سابق، با آن قد و آن طرز سر تکان دادن آن روزهاش به‌جای سلام.

 به خانه که می‌رسیدیم، هنوز ننشسته، می‌گفت: «مامان، برویم.» یک جاده بود باریک و مارپیچ، با دو حاشیه همیشه‌سبز که به پلی چوبی می‌رسید بر جویی پر آب.

بالاخره ما هم شروع کردیم. شیشه‌های سینماها قبلاً شکسته شده بود. یکی دو سنگ که انداخته بودند، شیشه‌های قدی ریخته بود پایین.

هر وقت حسن آقا را می‌بینیم می‌گوییم: «خوب، چطور شد؟ موفق شدی؟» می‌گوید: «نه، نشد، باز غارغار کرد.»

گفتم، جناب صداقت، من می‌گویم بیایید یک‌چیزی بگوییم، هر چه باشد، باشد، فقط بگوییم. حتی می‌شود همه‌مان، باهم حرف بزنیم.