روزی روزگاری در سرزمینی، فرمانروایی با پسر جوانش زندگی می‌کرد. کار پسر جوان این بود که همیشه در کوه و دشت و صحرا دنبال شکار برود. او بر پشت اسب می‌نشست و این‌طرف و آن‌طرف می‌رفت.

ای‌کیوسان، پنج سالش بود که مادر، او را به مدرسه شبانه‌روزی برد. مدرسه شبانه‌روزی جایی بود که بچه‌ها در آنجا درس می‌خواندند و با راه و رسم زندگی آشنا می‌شدند.

روزی روزگاری دختری بود که با پدر و مادرش زندگی می‌کرد. آن‌ها زندگی خوب و خوشی داشتند؛ اما این خوشی خیلی طول نکشید. روزی از روزها مادرِ دختر بیمار شد و در رختخواب افتاد.

روزی روزگاری زن و شوهر جوانی بودند که بچه نداشتند. زن همیشه به درگاه خداوند دعا می‌کرد و از او می‌خواست فرزندی به او بدهد...دختر کوچولو آن‌قدر ظریف و کوچک بود که مادر به او می‌گفت: «بندانگشتی».

روزی روزگاری در گوشه‌ای از این دنیای بزرگ، مرد کشاورزی بود که چهار پسر داشت. پسرها بزرگ شده و به سن جوانی رسیده بودند، اما بسیار تنبل بودند و هرگز در کار کشاورزی به پدر پیرشان کمک نمی‌کردند.