ایپاب‌فا: دنیای کودکی قصه های صوتی کودکان، داستان و بیشتر
نخستین مومیایی‌ها توسط چه‌کسانی انجام شد؟
گردونه‌ی دانش برای کودکان و نوجوانان
مصریان باستان، به زندگی پس از مرگ ایمان داشتند. آن‌ها روح انسان را همچون پرنده‌ای یا چهره انسان می‌پنداشتند که روزها می‌تواند به پرواز درآید ولی شب‌ها باید به آرامگاهش برگردد، زیرا ممکن است به چنگ ارواح پلید گرفتار آید. به همین علت، طوری از جسد نگهداری می‌کردند که روح بتواند آن را تشخیص دهد و بداند که باید داخل کدام قبر شود. در زبان انگلیسی واژه mummy به معنی «مومیایی» از زبان عربی گرفته‌شده، و منظور از آن، جسدی است که در پوششی از موم یا قیر نگهداری شود.
بیشتر مومیایی‌ها را با استفاده از موم یا قیر نمی‌ساختند. جسد را نمک‌سود می‌کردند. نمک، پس‌ازآنکه به درون بدن ریخته می‌شد، در اثر خشکی هوای صحرا، رطوبت را از بدن می‌گرفت. پس‌ازآنکه جسد کاملاً خشک می‌شد آن را شستشو می‌دادند، با صمغ درخت کاج مالش می‌دادند و لای صدها متر کتان می‌پیچیدند.
مصریان تقریباً در سه هزار سال پیش از میلاد، مردگان خود را به حالت خمیده در میان ماسه‌های داغ صحرایی شمال افریقا دفن می‌کردند. این ماسه‌ها مانع پوسیدن جسد می‌شد. بعدها اشخاص مهم را در مقابری که از دل سنگ‌ها کنده می‌شد یا در اهرام باشکوه دفن می‌کردند. ولی قبرهای داخل اهرام و قبرهای سنگی مانند ماسه‌های صحرا خشک نبودند. ازاینجا بود که هنر مومیا گری ریشه گرفت و تکامل یافت.
در حدود ۱۵۰۰ سال پیش از میلاد، مصری‌ها، اجساد مومیایی‌شده را با لایه‌ای از گچ به شکل بدن انسان می‌پوشاندند و رویش را به طرز هنرمندانه‌ای نقاشی می‌کردند. چیزی نگذشت که تابوت را به این شکل ساختند و آن را نیز تزئین کردند. به جعبه‌های بعضی از مومیائی‌ها ریش اضافه می‌کردند. ریش در مصر باستان نشانه خدا یا پادشاه بود. افزودن ریش بدان معنی بود که شخص متوفی انتظار دارد در دنیای پس از مرگ به جمع بزرگان بپیوندد.
مصری‌ها همچنین معتقد بودند که برخی از جانوران مقدس هستند. این جانوران را نیز پس از مرگ، مومیائی و در گورستان‌های جانوران دفن می‌کردند.
