شعر کودکانه
” باد “
سروده: پروین دولتآبادی
” باد “
باد میخواند و میگذشت آرام
راستی را بگو چه دارم نام
آبی آسمان سرای من است
صخره و کوه و دشت جای من است
گاه پا خسته میروم، گه شاد
گه نسیم است نام من، گه باد
صبحدم ژاله روی گل ریزم
شب به برگ درخت آویزم
بیدبُن یار آشنای من است
رقصِ پُر ناز او برای من است
شب که برگ درخت خواند سرود
شادمان از نوازش من بود
پیچم آهسته در چمنزاران
همره ابر آورم باران
قاصد سردی زمستانم
همصدا با نهیب طوفانم
گردبادم چو خشمگین خیزم
همهجا گردوخاک میریزم
کیستم؟ باد، پیکِ بیآرام
که به هر سوی میبرم پیغام